Το λα της αγαπης και το φα του ερωτα...........

Αποκοιμηθηκε η καρδια στην αγκαλια του ναι...και παλευε η λογικη να της αλλαξει ροτα μα του κακου.Εκεινη ηδη ταξιδευε στους διαδρομους του ονειρου,κι ηταν τοσο ομορφα τα ονειρα που εβλεπε που δεν θα εβγαινε με τιποτα απο εκει.Ολα χρωματιστα,ροζ, γαλαζια, πρασινα, κιτρινα, μενεξεδια, μελια, φουξια,πορτοκαλια,φανταζαν στα ματια της θεσπεσια και ατελειωτα.Πως να σταματησει τον ειρμο των ονειρων της οταν την εβγαζε με την βαρκα της ελπιδας στο πιο κρυφο λιμανι του μυαλου της?? αφησε το παρεο της να πεσει στην αμμουδια και βουτηξε στα βαθια της ληθης νερα...και κολυμπωντας για ωρες πολλες,η τουλαχιστον ετσι της φανηκε βγηκε στο ξεφωτο της καρδιας της κι εκει αντικρυσε το κορμι της να την περιμενει ριγωντας,και τα ματια της να την κοιτανε καταστηθα....μα που ηταν τελος παντων?? καταφερε να μπει τοσο βαθια στο ειναι της,καταφερε να γνωρισει τον εαυτο της?? καταφερε να δει το σωμα της με τα ματια της ψυχης της????? Ναι, δεν γελαστηκε, ο εαυτος της, την περιμενε με τα χερια ανοιχτα γνωριζοντας οτι ειχε εμβαθυνει τοσο πολυ μεσα της,ωστε το σωμα ειχε καταντησει διαφανο,θαρρεις απο γυαλι καμωμενο...τοσο ξεκαθαρα εβλεπε την καρδια της να χτυπα στους ρυθμους της αγαπης...και ηταν σιγουρη οτι με το αγκαλιασμα θα γινονταν ενα και η καρδια θα χτυπουσε στο λα της αγαπης και στο φα του ερωτα και παλι...