Aληθειες και ψεμματα...

Θελω τοσα να σου πω,αλλα δεν βρισκω το χρονο,για να μην πω το κουραγιο να τα αρθρωσω...δεν ξερω πως σκεφτεσαι ουτε θελω να μπω στην διαδικασια της κοντρας αλλα βαλε στο μυαλο σου ποτε σου ειπαν (κατα τη δικη σου ταπεινη αποψη) αληθεια και ποτε ψεμματα.Νοιωσε βαθια μεσα σου τη λυπη που σου προξενησε το ψεμμα και την αγαλλιαση που ενοιωσες με την αληθεια...σκεψου μετα αν με το ακουσμα της φρασης σ αγαπω ενοιωσες λυπη...η κατι αλλο πολυ ευχαριστο,εστω οτι δεν ηταν αγαλλιαση.Μπορεις να τα συγκρινεις τα συναισθηματα σου και να αποδεχτεις το γεγονος οτι ο ανθρωπος σου οταν αρθρωσε αυτη την κουβεντα ηταν περα για περα αληθεια και το ενοιωθε πραγματικα??? αν οχι εισαι αξια της μοιρας σου....ακουγε η Μαριανθη τα λογια του ψυχαναλητη της να χτυπανε καμπανακια στ αυτια της...και δεν ηξερε αν θα καθοταν να τον ακουει η θα το βαζε στα ποδια για αλλη μια φορα στην πολυκροτη ζωη της.Οχι δεν θα καθοταν στον καναπε του Διονυση απραγη και ελεινη,θα εφευγε αμεσως για να συναντησει τον Μιχαλη...τον Μιχαλη της...τον φιλο της...τον συνοδοιπορο της...τι κι αν ειχε διαλεξει διαφορετικο μονοπατι απ το δικο της?? θα τον ακολουθουσε οτι και να γινοταν ..ναι ειχε δικιο ο Διονυσης.Αυτη οριζε την μοιρα της.Θα την επαιρνε λοιπον στα χερια της και θα βαδιζε διπλα στον καλο της.Ουτε μπροστα του,ουτε πισω του,διπλα του...για ολο το υπολοιπο της ζωης της...αυτο ηθελε.Και ηταν ωρα να κανει πραξη τα θελω της.