Ψαχνοντας τον αγγελο μου...

Περασαν κιολας δυο μηνες και 18 μερες μεχρι να μπορεσω να βγαλω απο μεσα μου αυτα που με κυνηγανε...αυτα που με προσπερνανε κι ας ειμαι καταχαμα,χωρις να μου δινουν την παραμικρη σημασια.Δυσκολοι οι καιροι για πριγκιπες μου λενε οι φιλες μου και τους απαντω...τον φυλακα αγγελο μου ψαχνω και δεν μπορω να τον δω,να του μιλησω εστω,να του εκμυστηρευτω αυτα που δεν τολμαω να πω ουτε στον εαυτο μου καλα-καλα.Δεν ξερω αν φταινε τα φεγγαρια η εγω αλλα αυτο που με σιγουρια μπορω να πω ειναι οτι νοιωθω ποτε-ποτε ενα απαλο αγγιγμα φτερων να με χαιδευουν στη βαση του κεφαλιου,εκει στο λαιμο κοντα και ταυτοχρονα μια ανατριχιλα διαπερναει ολο μου το κορμι απο τα ακροδαχτυλα μου μεχρι τις ριζες των μαλλιων μου και βρισκομαι εκτος τοπου και χρονου...θαρρεις σε εκσταση...για δευτερολεπτα ολα αυτα...αλλα τοσο εντονα που μου αφηνουν την εντυπωση της θεικης υποστασης,τη γευση της μαρμελαδας συκου,τη δροσια απο το μελτεμι του καλοκαιριου,τη γαληνη της χαραυγης,τη σαγηνη της πανσεληνου,τη χαλαροτητα του βουτηγματος των ποδιων μου στην αμμο της ερημου,την εσωτερικη ανακουφιση απο το λικερ του πικραμυγδαλου,την χαρα του προσωπου που ψαχνω απεγνωσμενα...του αγγελου μου!!! ειμαι πολυ χαρουμενη που εστω και για λιγο νοιωθω τοσα πολλα συναισθηματα να με κατακλυζουν.Νομιζω τελικα οτι ανηκω στους τυχερους αυτης της πλασης κι οτι θα γερασω μαζι με τον α γ γ ε λ ο  μου!!!...

Λογια και εικονες.......

Και εντελως ξαφνικα χτυπησε το τηλεφωνο...η φωνη μακρινη αλλα οχι ξεχασμενη αρχισε να την γυρναει πολλα χρονια πισω τοτε που η ταινια ηταν ασπρομαυρη,και τα δακρυα ετρεχαν ασταματητα απο τα ματια της.Λογια και εικονες ξεδιπλωνονταν αναποφευκτα στη μνημη της προσεχοντας να μην τσαλαπατησουν το ειναι του στερνου της,του αγαπημενου της,του μονακριβου της,του γιου της...και τα ακουσματα στο ραδιοφωνο να μην βοηθαν καθολου στην απομυθοποιηση του.Εβαλε πλωρη για μια καινουργια δεκαετια της ειπε...για να χαλιναγωγησει πνευμα και νου ωστε να ναι ετοιμος να δει μαζι της τη λευκη ταινια...χωρις να της πει την τριτη της τριλογιας.Τι χρωμα εσωρουχο φορας? θελεις να κανεις bungy jumbing?,γινομαι διαφανος,μπορω να περασω μεσα απο ενα υφασμα ακομα κι απ το κορμι σου ( σ ενιωσα μεσα μου παντου),θες να αιωρηθεις?Λογια και εικονες που την στοιχειωσαν κι εγινε πετρα...ενα πετρινο σπιτι με ριζες...για να κραταει γερα μεσα της την οικογενεια,αυτος ηταν ο προορισμος της αλλωστε,να ακουει στο μαννα,μητερα,μαμα,μαννουλα...Πιανω φωτιααααα ακουει τη  φωνη στο ραδιοφωνο και χτυπαει συναγερμος μεσα της...αναβουν ολα τα κοκκινα λαμπιονια και θυμαται, ναι θυμαται πως με αυτο το τραγουδι πηγαινε να τον συναντησει,να ερωτευτουν,να αγαπηθουν!!! και η τριτη ταινια τετοιο χρωμα θα χει,το χρωμα του παθους και οχι του λαθους,το χρωμα του ερωτα και οχι της συνηθειας,το χρωμα της αγαπης και οχι της συγκαταβατικης αποδοχης...

Κι ομως χιονιζει μεσα μου......

Ξυπνησα το πρωι και η καρδια μου βουτηξε στην ασπριλα του χιονιου και θαμπωσαν τα ματια της απ την ομιχλη που απλωνοταν τριγυρω της...ποσο καιρο περιμενε την αλλαγη αυτη που θα καθοριζε την μετεπειτα πορεια της???Αραγε θα τολμουσε να τιναξει απο πανω της το πεπλο της αμφιβολιας που της κατατρωγε τα σωθικα η θα εμενε σταθερη στα ιδια και τα ιδια...ολη τη νυχτα την περασε να σκεφτεται τι θα της φανερωνε το ξημερωμα κι αυτο αμετανοητα ρομαντικο της αποκαλυψε την αληθεια παλευκη ξεδιαντροπα ντυμενη με ενα πεπλο ομιχλης αχνο,ισα για να κρυψει τη γυμνια της.Θαπρεπε να του μιλησει,ξανα και ξανα αφου δεν την καταλαβαινε,πως δεν θα θελε να ζει μεσ την αμφιβολια και την ανησυχια...αρκετα ειχε τραβηξει στο παρελθον,δεν θα μπορουσε να συνεχισει ετσι και στο μελλον.Οχι,οχι οι παρεες του αυτες ηταν δυσκολες και με περιεργα κουσουρια απ οτι ειχε καταλαβει και δεν χωρουσε καμμια αμφιβολια γι αυτο,οποτε θα πρεπε να βρει εναν τροπο να τους αποφυγει και να δινει το προβαδισμα στην σχεση του και στο παιδι του...απο την μια θελω να φωναξω δεν θελω,δεν μπορω...κι απο την αλλη ο μικρος να ζηταει τα απιστευτα κι αληθοφανη απο τον "μπαμπα"του,γνωριζοντας την αληθεια που με ακριβεια ωρολογιακη του φυτευτηκε στο κεφαλι και την καρδια του...χιονιζει εξω...χιονιζει μεσα...στην καρδια μου...στο σκεψη μου...στο ειναι μου...στα πρεπει μου...στα θελω μου... στις αναγκες μου...θα περιμενω τον ηλιο,και ποιος ξερει μπορει να με ζεστανει,να με συνεφερει,να με συνετισει η να με ευνουχισει...αμην!!!

Το λα της αγαπης και το φα του ερωτα...........

Αποκοιμηθηκε η καρδια στην αγκαλια του ναι...και παλευε η λογικη να της αλλαξει ροτα μα του κακου.Εκεινη ηδη ταξιδευε στους διαδρομους του ονειρου,κι ηταν τοσο ομορφα τα ονειρα που εβλεπε που δεν θα εβγαινε με τιποτα απο εκει.Ολα χρωματιστα,ροζ, γαλαζια, πρασινα, κιτρινα, μενεξεδια, μελια, φουξια,πορτοκαλια,φανταζαν στα ματια της θεσπεσια και ατελειωτα.Πως να σταματησει τον ειρμο των ονειρων της οταν την εβγαζε με την βαρκα της ελπιδας στο πιο κρυφο λιμανι του μυαλου της?? αφησε το παρεο της να πεσει στην αμμουδια και βουτηξε στα βαθια της ληθης νερα...και κολυμπωντας για ωρες πολλες,η τουλαχιστον ετσι της φανηκε βγηκε στο ξεφωτο της καρδιας της κι εκει αντικρυσε το κορμι της να την περιμενει ριγωντας,και τα ματια της να την κοιτανε καταστηθα....μα που ηταν τελος παντων?? καταφερε να μπει τοσο βαθια στο ειναι της,καταφερε να γνωρισει τον εαυτο της?? καταφερε να δει το σωμα της με τα ματια της ψυχης της????? Ναι, δεν γελαστηκε, ο εαυτος της, την περιμενε με τα χερια ανοιχτα γνωριζοντας οτι ειχε εμβαθυνει τοσο πολυ μεσα της,ωστε το σωμα ειχε καταντησει διαφανο,θαρρεις απο γυαλι καμωμενο...τοσο ξεκαθαρα εβλεπε την καρδια της να χτυπα στους ρυθμους της αγαπης...και ηταν σιγουρη οτι με το αγκαλιασμα θα γινονταν ενα και η καρδια θα χτυπουσε στο λα της αγαπης και στο φα του ερωτα και παλι...

Λεξεις-σκεψεις-κλειδια....

Λογια σκορπια,ασυνδετα,να μαστιγωνουν την υπαρξη μου με αφελεια ριγμενα εδω κι εκει θαρρεις απο τυχη...η ναναι συμπτωση που τα ακουω να ροκανιζουν τα σωθικα μου με χαρη...δεν ξερω πιστευω στην υπαρξη μιας ανωτερης δυναμης που μου δινει το κουραγιο να ζω,να πορευομαι και να χαιρομαι το παρον!Οι σκιες του παρελθοντος βεβαια δεν λενε να με αφησουν ησυχη ,και ερχονται ξανα και ξανα για να μου χαιδεψουν τα εσωτερικα μου αυτια κρινοντας απο την εξωτερικη μου εμφανιση πως ειμαι ετοιμη να ανταποκριθω...επειδη ειμαι καλη στο θεατρο ομως τους ξεφευγω με ενα σαρδονιο μειδιαμα στα χειλη και ανεβαζοντας την αδρεναλινη τους στα υψη,γλυστραω απ το παραθυρο της σκεψης τους και χανομαι στα απυθμενα βαθη του μυαλου τους.Λεξεις,σκεψεις,κλειδια,στην αρμαθια της καρδιας μου που τις αποθετω στο κοφινι μαζι με τους ροδιτες για να βγαλω το κρασι της ληθης,απαρηγορητη να το πιω χωρις να μεθυσω απ τα νοηματα που με στοιχειωνουν!!! Εισαι ατονη μου ειπαν και μας μπερδευεις,δεν τρωγονται τα παιδακια,παρα μονο με τα δυαλιτικα παρεα...και γελαω η τρελλη απο τη χαρα της αληθινης μεθης,του πικραμυγδαλου...
Αφιερωμενο στον Νικο,που μεθαει γλυκα απ την αγαπη.........

Καλες γιορτες...

Επιτελους χειμωνιασε...η βροχη που πεφτει απο το πρωι δηλωνει την αλλαγη του καιρου αλλα φορτωνει και την καρδια μας με υπομονη και χαρα για τις γιορτινες μερες που θα ακολουθησουν.Στολισα το χωρο μου με κοκκινους φιογκους παντου και λαμπακια διαφανα...και ο Αη-Βασιλης επανω στο τζακι περιμενει καρτερικα τα δωρα!Μεσα μου τραγουδαω,ειμαι χαρουμενη για ολα αυτα που θα ακολουθησουν και τρεμω στην ιδεα και μονο οτι μπορει να τα χασω...ολα καλα καμωμενα απο μας για μας!Ολη την μερα στριφογυριζει στο μυαλο μου το τηλεφωνημα που ελαβα τις 5.45 το ξημερωμα.Ανυπομονο,ερωτικο,εγωιστικο μα κυριως ανωνυμο...το εκλεισα χωρις να δωσω συνεχεια στο συμβαν,αλλα το πρωι ηρθαν ολα στην επιφανεια.Τι εγινε? ποιος χρησιμοποιει το τηλεφωνο μου,θελοντας να περασει ομορφα καποιες στιγμες,μη σκεπτομενος πως θα αντιδρασω εγω,θελοντας να λυτρωθει εκεινος,να ριχνει εμενα σε κατασταση υπολειτουργιας...περνανε απο το νου μου διαφορες  φυσιογνωμιες και με λυπη αντιλαμβανομαι οτι υπαρχουν πολλες...ποιος απο ολους και γιατι?? Η βροχη δεν εχει σταματησει και νοιωθοντας κατα τι ελαφρυτερη που τα απεθεσα εδω μεσα ολα αυτα που με βαραιναν καταληγω στο οτι ο κοσμος κουβαλαει πολλη τρελλα και δεν πρεπει να με απασχολουν τετοιες συμπεριφορες απο οπου κι αν προερχονται και για οσο κρατανε...αφηστε τους τρελλους λοιπον στην τρελλα τους και μην τους συνεφερετε...οπως λεει και το γνωστο τραγουδακι!!!Καλες γιορτες με οση τρελλα κουβαλαει ο καθεις...

Κοκκινη κλωστη δεμενη......

Κοκκινη κλωστη δεμενη στην ανεμη τυλιγμενη...της δινω κλωτσο να γυρισει,το παραμυθι για ν αρχισει!!!
Τι κι αν απλωσα την καρδια μου στα πουπουλενια μαξιλαρια ερωτοτροπωντας με ενα μειδιαμα στα χειλια? το συννεφο του καπνου με ταξιδεψε σε μονοπατια που μονο οι απολυτα ερωτευμενες ψυχες βαδιζουν και στοχαζονται το τωρα,ξεχνωντας το χθες,μη σκεπτομενες το αυριο...χαμογελω και ανασαινω το αρωμα σου,πευκο με μια δοση πικραμυγδαλου...γεμιζει τα ρουθουνια μου και το ειναι μου σιγα-σιγα χαλαρωνει και ανατριχιαζει.Μα πως γινεται αυτο?, ποιος θεος αναμιγνυει τις γευσεις μας,τα υγρα μας,τα αρωματα μας,και βγαζει αυτο το αποτελεσμα?τι συνταιριασμα απολυτο ειναι αυτο?και ποσο μπορει να κρατησει?ποσο επανω μπορει να ανεβει ο ανθρωπος και να πλησιασει τη θεωση???σε κλασματα δευτερολεπτου η απαντηση μου ρχεται απο μονη της.Ενα κλικ ειναι ολη μας η ζωη...και γι αυτο οι θεικες πραγματωσεις ειναι στιγμιαιες σαν τον καφε που πινω,ρουφωντας και βαζοντας ολον τον καπνο μεσα μου...γι αυτο και ειναι κοκκινες σαν την κλωστη,γι αυτο και μοιαζουν με παραμυθι...........
Αφιερωμενο στην Πατυ που ζει το δικο της παραμυθι....!!!