Λογια σκορπια,ασυνδετα,να μαστιγωνουν την υπαρξη μου με αφελεια ριγμενα εδω κι εκει θαρρεις απο τυχη...η ναναι συμπτωση που τα ακουω να ροκανιζουν τα σωθικα μου με χαρη...δεν ξερω πιστευω στην υπαρξη μιας ανωτερης δυναμης που μου δινει το κουραγιο να ζω,να πορευομαι και να χαιρομαι το παρον!Οι σκιες του παρελθοντος βεβαια δεν λενε να με αφησουν ησυχη ,και ερχονται ξανα και ξανα για να μου χαιδεψουν τα εσωτερικα μου αυτια κρινοντας απο την εξωτερικη μου εμφανιση πως ειμαι ετοιμη να ανταποκριθω...επειδη ειμαι καλη στο θεατρο ομως τους ξεφευγω με ενα σαρδονιο μειδιαμα στα χειλη και ανεβαζοντας την αδρεναλινη τους στα υψη,γλυστραω απ το παραθυρο της σκεψης τους και χανομαι στα απυθμενα βαθη του μυαλου τους.Λεξεις,σκεψεις,κλειδια,στην αρμαθια της καρδιας μου που τις αποθετω στο κοφινι μαζι με τους ροδιτες για να βγαλω το κρασι της ληθης,απαρηγορητη να το πιω χωρις να μεθυσω απ τα νοηματα που με στοιχειωνουν!!! Εισαι ατονη μου ειπαν και μας μπερδευεις,δεν τρωγονται τα παιδακια,παρα μονο με τα δυαλιτικα παρεα...και γελαω η τρελλη απο τη χαρα της αληθινης μεθης,του πικραμυγδαλου...
Αφιερωμενο στον Νικο,που μεθαει γλυκα απ την αγαπη.........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου