Μια φορα περπατουσα σε καποιο παρκο μαζι μ ενα φιλο.Αν και στο διαβα μας συναντησαμε πολλα νεαρα ζευγαρια,ο φιλος μου δεν εκανε κανενα σχολιο,μεχρι που ειδε να καθεται σε καποιο παγκακι ενα ηλικιωμενο ζευγαρι που εδειχνε ερωτευμενο."Περιεργο",σχολιασε."Δεν ειναι καπως μεγαλοι για τετοιες γλυκες?" Μου φαινεται ενδιαφερον-και οσο μεγαλωνω,μαλλον φοβερο-το οτι θεωρουμε το ειδυλλιο αποκλειστικοτητα των νεων.Αυτο ειναι απορροια της εσφαλμενης αντιληψης οτι τα παθη ξεθυμενουν καθως γερναμε.Η ζωντανια και η γοητεια χανονται,και μαζι τους χανεται και η διαθεση για αγαπη και ρομαντικες ιστοριες....Βλακειες! Η αγαπη διαρκει οσο ανασαινουμε.Στην πραγματικοτητα,σε μεγαλυτερη ηλικια οι επιλογες μας μπορει να εχουν αυξηθει,αντικατοπτριζοντας τη συσσωρευμενη σοφια μιας ζωης.Τα αισθηματα μπορει να εχουν βαθυνει και να εχουν γινει πιο βελουδινα και πλουσια.Το να ειμαστε ερωτευμενοι ανεξαρτητως της ηλικιας μας σημαινει οτι εχουμε μαθει να κραταμε την αγαπη ζωντανη.Η παλια αγαπη,οπως το παλιο κρασι,γινεται πιο απολαυστικη,πιο αναζωογονητικη,πιο πολυτιμη,πιο μεθυστικη.Οι ωριμοι εραστες ας συγχωρησουν τους πολυ νεους,που δεν εχουν ακομη κατανοησει πληρως το νοημα της αγαπης,κι ας συνεχισουν να απολαμβανουν το γλυκοπιοτο κρασι τους.....
"Το σημαντικο οταν γερνας ειναι οτι δεν χανεις ολες τις αλλες ηλικιες απ τις οποιες περασες..."
απο πο βιβλιο του LEO BUSCALIA (γεννημενοι να αγαπαμε)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου