Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Κι ομως χιονιζει μεσα μου......

Ξυπνησα το πρωι και η καρδια μου βουτηξε στην ασπριλα του χιονιου και θαμπωσαν τα ματια της απ την ομιχλη που απλωνοταν τριγυρω της...ποσο καιρο περιμενε την αλλαγη αυτη που θα καθοριζε την μετεπειτα πορεια της???Αραγε θα τολμουσε να τιναξει απο πανω της το πεπλο της αμφιβολιας που της κατατρωγε τα σωθικα η θα εμενε σταθερη στα ιδια και τα ιδια...ολη τη νυχτα την περασε να σκεφτεται τι θα της φανερωνε το ξημερωμα κι αυτο αμετανοητα ρομαντικο της αποκαλυψε την αληθεια παλευκη ξεδιαντροπα ντυμενη με ενα πεπλο ομιχλης αχνο,ισα για να κρυψει τη γυμνια της.Θαπρεπε να του μιλησει,ξανα και ξανα αφου δεν την καταλαβαινε,πως δεν θα θελε να ζει μεσ την αμφιβολια και την ανησυχια...αρκετα ειχε τραβηξει στο παρελθον,δεν θα μπορουσε να συνεχισει ετσι και στο μελλον.Οχι,οχι οι παρεες του αυτες ηταν δυσκολες και με περιεργα κουσουρια απ οτι ειχε καταλαβει και δεν χωρουσε καμμια αμφιβολια γι αυτο,οποτε θα πρεπε να βρει εναν τροπο να τους αποφυγει και να δινει το προβαδισμα στην σχεση του και στο παιδι του...απο την μια θελω να φωναξω δεν θελω,δεν μπορω...κι απο την αλλη ο μικρος να ζηταει τα απιστευτα κι αληθοφανη απο τον "μπαμπα"του,γνωριζοντας την αληθεια που με ακριβεια ωρολογιακη του φυτευτηκε στο κεφαλι και την καρδια του...χιονιζει εξω...χιονιζει μεσα...στην καρδια μου...στο σκεψη μου...στο ειναι μου...στα πρεπει μου...στα θελω μου... στις αναγκες μου...θα περιμενω τον ηλιο,και ποιος ξερει μπορει να με ζεστανει,να με συνεφερει,να με συνετισει η να με ευνουχισει...αμην!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου