Περασαν κιολας δυο μηνες και 18 μερες μεχρι να μπορεσω να βγαλω απο μεσα μου αυτα που με κυνηγανε...αυτα που με προσπερνανε κι ας ειμαι καταχαμα,χωρις να μου δινουν την παραμικρη σημασια.Δυσκολοι οι καιροι για πριγκιπες μου λενε οι φιλες μου και τους απαντω...τον φυλακα αγγελο μου ψαχνω και δεν μπορω να τον δω,να του μιλησω εστω,να του εκμυστηρευτω αυτα που δεν τολμαω να πω ουτε στον εαυτο μου καλα-καλα.Δεν ξερω αν φταινε τα φεγγαρια η εγω αλλα αυτο που με σιγουρια μπορω να πω ειναι οτι νοιωθω ποτε-ποτε ενα απαλο αγγιγμα φτερων να με χαιδευουν στη βαση του κεφαλιου,εκει στο λαιμο κοντα και ταυτοχρονα μια ανατριχιλα διαπερναει ολο μου το κορμι απο τα ακροδαχτυλα μου μεχρι τις ριζες των μαλλιων μου και βρισκομαι εκτος τοπου και χρονου...θαρρεις σε εκσταση...για δευτερολεπτα ολα αυτα...αλλα τοσο εντονα που μου αφηνουν την εντυπωση της θεικης υποστασης,τη γευση της μαρμελαδας συκου,τη δροσια απο το μελτεμι του καλοκαιριου,τη γαληνη της χαραυγης,τη σαγηνη της πανσεληνου,τη χαλαροτητα του βουτηγματος των ποδιων μου στην αμμο της ερημου,την εσωτερικη ανακουφιση απο το λικερ του πικραμυγδαλου,την χαρα του προσωπου που ψαχνω απεγνωσμενα...του αγγελου μου!!! ειμαι πολυ χαρουμενη που εστω και για λιγο νοιωθω τοσα πολλα συναισθηματα να με κατακλυζουν.Νομιζω τελικα οτι ανηκω στους τυχερους αυτης της πλασης κι οτι θα γερασω μαζι με τον α γ γ ε λ ο μου!!!...
