Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Το λα της αγαπης και το φα του ερωτα...........

Αποκοιμηθηκε η καρδια στην αγκαλια του ναι...και παλευε η λογικη να της αλλαξει ροτα μα του κακου.Εκεινη ηδη ταξιδευε στους διαδρομους του ονειρου,κι ηταν τοσο ομορφα τα ονειρα που εβλεπε που δεν θα εβγαινε με τιποτα απο εκει.Ολα χρωματιστα,ροζ, γαλαζια, πρασινα, κιτρινα, μενεξεδια, μελια, φουξια,πορτοκαλια,φανταζαν στα ματια της θεσπεσια και ατελειωτα.Πως να σταματησει τον ειρμο των ονειρων της οταν την εβγαζε με την βαρκα της ελπιδας στο πιο κρυφο λιμανι του μυαλου της?? αφησε το παρεο της να πεσει στην αμμουδια και βουτηξε στα βαθια της ληθης νερα...και κολυμπωντας για ωρες πολλες,η τουλαχιστον ετσι της φανηκε βγηκε στο ξεφωτο της καρδιας της κι εκει αντικρυσε το κορμι της να την περιμενει ριγωντας,και τα ματια της να την κοιτανε καταστηθα....μα που ηταν τελος παντων?? καταφερε να μπει τοσο βαθια στο ειναι της,καταφερε να γνωρισει τον εαυτο της?? καταφερε να δει το σωμα της με τα ματια της ψυχης της????? Ναι, δεν γελαστηκε, ο εαυτος της, την περιμενε με τα χερια ανοιχτα γνωριζοντας οτι ειχε εμβαθυνει τοσο πολυ μεσα της,ωστε το σωμα ειχε καταντησει διαφανο,θαρρεις απο γυαλι καμωμενο...τοσο ξεκαθαρα εβλεπε την καρδια της να χτυπα στους ρυθμους της αγαπης...και ηταν σιγουρη οτι με το αγκαλιασμα θα γινονταν ενα και η καρδια θα χτυπουσε στο λα της αγαπης και στο φα του ερωτα και παλι...

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Λεξεις-σκεψεις-κλειδια....

Λογια σκορπια,ασυνδετα,να μαστιγωνουν την υπαρξη μου με αφελεια ριγμενα εδω κι εκει θαρρεις απο τυχη...η ναναι συμπτωση που τα ακουω να ροκανιζουν τα σωθικα μου με χαρη...δεν ξερω πιστευω στην υπαρξη μιας ανωτερης δυναμης που μου δινει το κουραγιο να ζω,να πορευομαι και να χαιρομαι το παρον!Οι σκιες του παρελθοντος βεβαια δεν λενε να με αφησουν ησυχη ,και ερχονται ξανα και ξανα για να μου χαιδεψουν τα εσωτερικα μου αυτια κρινοντας απο την εξωτερικη μου εμφανιση πως ειμαι ετοιμη να ανταποκριθω...επειδη ειμαι καλη στο θεατρο ομως τους ξεφευγω με ενα σαρδονιο μειδιαμα στα χειλη και ανεβαζοντας την αδρεναλινη τους στα υψη,γλυστραω απ το παραθυρο της σκεψης τους και χανομαι στα απυθμενα βαθη του μυαλου τους.Λεξεις,σκεψεις,κλειδια,στην αρμαθια της καρδιας μου που τις αποθετω στο κοφινι μαζι με τους ροδιτες για να βγαλω το κρασι της ληθης,απαρηγορητη να το πιω χωρις να μεθυσω απ τα νοηματα που με στοιχειωνουν!!! Εισαι ατονη μου ειπαν και μας μπερδευεις,δεν τρωγονται τα παιδακια,παρα μονο με τα δυαλιτικα παρεα...και γελαω η τρελλη απο τη χαρα της αληθινης μεθης,του πικραμυγδαλου...
Αφιερωμενο στον Νικο,που μεθαει γλυκα απ την αγαπη.........

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Καλες γιορτες...

Επιτελους χειμωνιασε...η βροχη που πεφτει απο το πρωι δηλωνει την αλλαγη του καιρου αλλα φορτωνει και την καρδια μας με υπομονη και χαρα για τις γιορτινες μερες που θα ακολουθησουν.Στολισα το χωρο μου με κοκκινους φιογκους παντου και λαμπακια διαφανα...και ο Αη-Βασιλης επανω στο τζακι περιμενει καρτερικα τα δωρα!Μεσα μου τραγουδαω,ειμαι χαρουμενη για ολα αυτα που θα ακολουθησουν και τρεμω στην ιδεα και μονο οτι μπορει να τα χασω...ολα καλα καμωμενα απο μας για μας!Ολη την μερα στριφογυριζει στο μυαλο μου το τηλεφωνημα που ελαβα τις 5.45 το ξημερωμα.Ανυπομονο,ερωτικο,εγωιστικο μα κυριως ανωνυμο...το εκλεισα χωρις να δωσω συνεχεια στο συμβαν,αλλα το πρωι ηρθαν ολα στην επιφανεια.Τι εγινε? ποιος χρησιμοποιει το τηλεφωνο μου,θελοντας να περασει ομορφα καποιες στιγμες,μη σκεπτομενος πως θα αντιδρασω εγω,θελοντας να λυτρωθει εκεινος,να ριχνει εμενα σε κατασταση υπολειτουργιας...περνανε απο το νου μου διαφορες  φυσιογνωμιες και με λυπη αντιλαμβανομαι οτι υπαρχουν πολλες...ποιος απο ολους και γιατι?? Η βροχη δεν εχει σταματησει και νοιωθοντας κατα τι ελαφρυτερη που τα απεθεσα εδω μεσα ολα αυτα που με βαραιναν καταληγω στο οτι ο κοσμος κουβαλαει πολλη τρελλα και δεν πρεπει να με απασχολουν τετοιες συμπεριφορες απο οπου κι αν προερχονται και για οσο κρατανε...αφηστε τους τρελλους λοιπον στην τρελλα τους και μην τους συνεφερετε...οπως λεει και το γνωστο τραγουδακι!!!Καλες γιορτες με οση τρελλα κουβαλαει ο καθεις...

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Κοκκινη κλωστη δεμενη......

Κοκκινη κλωστη δεμενη στην ανεμη τυλιγμενη...της δινω κλωτσο να γυρισει,το παραμυθι για ν αρχισει!!!
Τι κι αν απλωσα την καρδια μου στα πουπουλενια μαξιλαρια ερωτοτροπωντας με ενα μειδιαμα στα χειλια? το συννεφο του καπνου με ταξιδεψε σε μονοπατια που μονο οι απολυτα ερωτευμενες ψυχες βαδιζουν και στοχαζονται το τωρα,ξεχνωντας το χθες,μη σκεπτομενες το αυριο...χαμογελω και ανασαινω το αρωμα σου,πευκο με μια δοση πικραμυγδαλου...γεμιζει τα ρουθουνια μου και το ειναι μου σιγα-σιγα χαλαρωνει και ανατριχιαζει.Μα πως γινεται αυτο?, ποιος θεος αναμιγνυει τις γευσεις μας,τα υγρα μας,τα αρωματα μας,και βγαζει αυτο το αποτελεσμα?τι συνταιριασμα απολυτο ειναι αυτο?και ποσο μπορει να κρατησει?ποσο επανω μπορει να ανεβει ο ανθρωπος και να πλησιασει τη θεωση???σε κλασματα δευτερολεπτου η απαντηση μου ρχεται απο μονη της.Ενα κλικ ειναι ολη μας η ζωη...και γι αυτο οι θεικες πραγματωσεις ειναι στιγμιαιες σαν τον καφε που πινω,ρουφωντας και βαζοντας ολον τον καπνο μεσα μου...γι αυτο και ειναι κοκκινες σαν την κλωστη,γι αυτο και μοιαζουν με παραμυθι...........
Αφιερωμενο στην Πατυ που ζει το δικο της παραμυθι....!!!

Εκλιπαρωντας για λυτρωση......

Ομορφη μερα χαραξε και τα συννεφα που αρχισαν να μαζευονται διαλυθηκαν μεμιας αφου ο ηλιος εκανε τις τριανταφυλλιες του κηπου μου ν ανοιξουν τα πεταλα τους εκλιπαρωντας τα χαδια του...σαν γατα κι εγω θελω να χουζουρεψω στην αγκαλια σου και να αγαπηθουμε ξανα και ξανα με χαδια και φιλια σαν να ναι η πρωτη μας φορα...δεν ξερω αν ζηταω πολλα, αλλα νοιωθω οτι τωρα τα χω περισσοτερο αναγκη απο ποτε.Μου αρεσει να μην στεκομαι στα λογια και να κανω πραξη αυτα που θελω γι αυτο αποψε θα σε πλανεψω....θα ζητησω απ το φεγγαρι να μου συμπαρασταθει και να με οδηγησει σε δρομους αγαπημενους,στρωτους,ευαλωτους ,σαρκικους, ελευθερους απο μη και πρεπει,για να σου δωσω την απολυτη χαρα και να μεθυσω απ αυτην κι εγω...και μαζι ν ανεβουμε στην κορφη εκλιπαρωντας για λυτρωση.........

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Χωρις τιτλο...

Και ναμαστε παλι εδω,εσεις κι εγω να μιλαμε και να επικοινωνουμε μεσα απο το διαδικτυο...μεσα στο κεφαλι μου γυρνανε αδιακοπα ολα αυτα που θελω να βγαλω προς τα εξω,τα νοιωθω τοσο πολλα,να στριμωχνονται και να με εξοστρακιζουν σαν το βοτσαλο στο γιαλο!Ομορφη μερα η σημερινη,με τον ηλιο ανασκελα να διασκεδαζει με τις τουφες των μαλλιων και τα γελια των μικρων-μεγαλων παιδιων,κι εγω μαζι του να κοροιδευω το συστημα λες και δεν το ξερω...λες και το ζω πρωτη φορα το καθετι απ τη ζωη μου!Ολοι απογοητευμενοι και μουτρωμενοι λες και δεν θα υπαρξει αυριο,σκυθρωποι,νευριασμενοι,μιζεροι,να θελουν να βαλουν ενα τελος σε ολα αυτα που τους ζοριζουν κι εγω μεσ την καλη χαρα...να χαιρομαι τη λιακαδα,το φως,τους λογαριασμους που πληρωσα,το παγωτο,τους φιλους που συναντησα,τον αρνητισμο που εισεπραξα,την βολτα στην εφορια,τους παραλογους πελατες,την κουβεντα με τα παιδια μου,τον καφε μου....και την αγαπη που την κουβαλαω ετσι κι αλλιως μεσα μου και την σκορπαω απλοχερα οπου σταθω κι οπου βρεθω!!!Εκει καταληγω παντα,σ αυτην, την αιωνια, την απιστευτη, την αστειρευτη, την γοητευτικη, την ολοκληρωτικη, την μια και μοναδικη...αυτην που αν δεν μας αγγιξει δεν εχουμε ζωη καλη,και αν δεν μας γεμισει τελικα δεν θα χουμε ζησει...κι ετσι οπως μιλαω για την αγαπη και γεμιζει το ειναι μου,μου ρχεται ενα ποιημα του Κωστα Ουρανη στο νου και το μοιραζομαι μαζι σας...
                      Η      Α Γ Α Π Η                                                                                             
Δεν ωφελει να καρτερας,ορθος στην πορτα του σπιτιου
και με τα ματια στους νεκρους τους δρομους στυλωμενα.
Αν ειναι να ρθει,θε να ρθει,διχως να νοιωσεις απο που, και πισω σου πλησιαζοντας με βηματα σβησμενα,θε να σου κλεισει απαλα με τ ασπρα χερια της τα δυο,τα ματια που κουραστηκαν τους δρομους να κοιτανε,κι οταν γελωντας να της πεις,θα σε ρωτησει:"ποια ειμ εγω ?" απ της καρδιας το σκιρτημα θα καταλαβεις ποια ναι...
Δεν ωφελει να καρτερας,κλειστα ολα να ναι,θε να ρθει
κι ανοιγοντας τα χερια της,πρωτη θα σ αγκαλιασει.
Ειδε κι αν εχεις φωτεινο το σπιτι για να την δεχτεις,και σαν φανει τρεξεις σ αυτην και μπρος στα ποδια της συρθεις...
Αν ειναι να ρθει,θε να ρθει,αλλιως θα προσπερασει............................................
Αφιερωμενο σε : Νιτσα,Πωλ,Μαιρη,Θαναση και τους απανταχου αγαπημενους.....                                                                                 

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Aληθειες και ψεμματα...

Θελω τοσα να σου πω,αλλα δεν βρισκω το χρονο,για να μην πω το κουραγιο να τα αρθρωσω...δεν ξερω πως σκεφτεσαι ουτε θελω να μπω στην διαδικασια της κοντρας αλλα βαλε στο μυαλο σου ποτε σου ειπαν (κατα τη δικη σου ταπεινη αποψη) αληθεια και ποτε ψεμματα.Νοιωσε βαθια μεσα σου τη λυπη που σου προξενησε το ψεμμα και την αγαλλιαση που ενοιωσες με την αληθεια...σκεψου μετα αν με το ακουσμα της φρασης σ αγαπω ενοιωσες λυπη...η κατι αλλο πολυ ευχαριστο,εστω οτι δεν ηταν αγαλλιαση.Μπορεις να τα συγκρινεις τα συναισθηματα σου και να αποδεχτεις το γεγονος οτι ο ανθρωπος σου οταν αρθρωσε αυτη την κουβεντα ηταν περα για περα αληθεια και το ενοιωθε πραγματικα??? αν οχι εισαι αξια της μοιρας σου....ακουγε η Μαριανθη τα λογια του ψυχαναλητη της να χτυπανε καμπανακια στ αυτια της...και δεν ηξερε αν θα καθοταν να τον ακουει η θα το βαζε στα ποδια για αλλη μια φορα στην πολυκροτη ζωη της.Οχι δεν θα καθοταν στον καναπε του Διονυση απραγη και ελεινη,θα εφευγε αμεσως για να συναντησει τον Μιχαλη...τον Μιχαλη της...τον φιλο της...τον συνοδοιπορο της...τι κι αν ειχε διαλεξει διαφορετικο μονοπατι απ το δικο της?? θα τον ακολουθουσε οτι και να γινοταν ..ναι ειχε δικιο ο Διονυσης.Αυτη οριζε την μοιρα της.Θα την επαιρνε λοιπον στα χερια της και θα βαδιζε διπλα στον καλο της.Ουτε μπροστα του,ουτε πισω του,διπλα του...για ολο το υπολοιπο της ζωης της...αυτο ηθελε.Και ηταν ωρα να κανει πραξη τα θελω της.

Στιγμες αληθειας.....

Της ειπε σ αγαπω κλεινοντας το τηλ. κι εκεινη εκανε πως δεν το ακουσε...στιγμες αληθειας η αληθειες στιγμης ???αναρωτιοταν ολο το βραδυ και χιλιαδες σκεψεις βομβαρδιζαν το κεφαλι της.Σηκωσε το ακουστικο σε μια κριση πανικου και οι ερωτησεις επεφταν βροχη...περναει ζορι μεγαλο και του ξεφυγε...αποκλειεται να το εννοει...μα δεν με ξερει πολυ καιρο...απο συνηθεια το ειπε....του ξεφυγε και απλα δεν το μαζεψε....μπα ουτε εγω θα το λεγα σε τοσο συντομο χρονικο διαστημα...Η μια μετα την αλλη οι ερωταπαντησεις συνεχιζαν τον χορο τους και η κοπελα τα ειχε χαμενα.Αραγε μετριεται η αγαπη?? ποσο συντομα μπορεις να πεις στον αλλον σ αγαπω χωρις να τον τρομαξεις??γατι η Μαριανθη τρομαξε ειναι η αληθεια,κρινοντας απο τον εαυτο της, θυσιασε την απολυτη λεξη στο βωμο της συνηθειας.ΑΓΑΠΗ...μια τοσο δα μικρη λεξουλα με τοσο μεγαλη σημασια,που οταν την νοιωσουμε πραγματικα και γεμισει το μεσα μας θα την ξεστομισουμε κανοντας τον αλλον ευτυχισμενο.Ποιος μπορει να οριοθετησει τον χρονο που θα βγει η μαγικη αυτη λεξουλα απο το στομα του αγαπημενου μας??ποια ειναι η καταλληλη στιγμη και κατω απο ποιες προυποθεσεις την βγαζουμε?? ο αυθορμητισμος μας υπολογιζεται σε ολο αυτο το γιγνεσθαι η παει περιπατο με τα δηθεν και τα πρεπει των καιρων??..της απαντησα οτι ειναι θεικο αυτο, που ακουσε την λεξη αυτη και δεν πρεπει να αναλωνεται σε χαζες απαντησεις...μακαρι να μπορουσαμε ολοι οι ανθρωποι να γεμιζαμε με αγαπη και να την διοχετευαμε δεξια και αριστερα απλοχερα γεμιζοντας τον κοσμο χαρα και αυτοπεποιθηση.Κλεισαμε το τηλ με την υποσχεση οτι θα τα σκεφτω ολα αυτα και θα της απαντησω.Μα ειμαι σιγουρη οτι ο ανθρωπος αυτος πηρε απο την Μαριανθη πολυ αγαπη και απλα της επιστρεφει ενα μερος απο αυτη,αφου γεμισε και νοιωθει πληρης κοντα της.Ευχομαι να βρεθουμε στη θεση σου Μαριανθη να ακουμε τη μαγικη αυτη λεξουλα χωρις να αναρωτιομαστε γιατι και πως.Ζησε το σημερα,γιατι το χθες εφυγε ηδη και το αυριο δεν ξερουμε τι θα μας ξημερωσει...και κανε τις αληθειες της στιγμης να γινουν στιγμες αληθειας γιατι αυτο λεγετε ΕΥΤΥΧΙΑ και την αξιζεις...

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

http://www.youtube.com/watch?v=gBcwcMFNvsA&feature=share

ΖΩ...ΜΑΘΑΙΝΩ...ΑΓΑΠΑΩ...

Ειναι περιεργο,αλλα εκει που σκεφτομαι κατι και θελω να το μοιραστω με αλλους ξαφνικα "τσουφ" σαν να σκαει η φουσκα,αυτη που θα μ ανεβαζε στα ουρανια,και αρχιζω να πεφτω,αργα αλλα σταθερα,μεχρι που ακουμπανε τα γυμνα μου ποδια στο γρασιδι και γινονται ενα μ αυτο...νοιωθω τις κατακοκκινες παπαρουνες να μου χαιδευουν τα πελματα και θαρρω πως αν τις κοψω θα ακουσω τα ουρλιαχτα τους....οχι ,οχι δεν τις κοβω,αφουγκραζομαι τη μανα γη και σκεφτομαι ποσο αλληλενδετη ειναι με ολα αυτα που μας περιβαλλουν.Ποσο μαλακα και γλυκα μας εχει τυλιξει στην αγκαλια της και πορευομαστε μαζι της σαν απο χθες...σαν απο τωρα....σαν απο παντα....η Α Γ Α Π Η αυτη ειναι υπευθυνη για ολα.Για μας,για τα ζωα,για τη φυση για το ασπρο-μαυρο,για τα χιλιαδες χρωματα,για τα αρωματα,για τις αισθησεις,για τις παραισθησεις για το καλο,για το κακο,για τα πανω και τα κατω μας......Σαυτον τον κοσμο υπαρχει περισσοτερη πεινα για αγαπη και εκτιμηση απ οτι για ψωμι, ειχε πει καποτε η μητερα Τερεζα και ειχε απολυτο δικιο.Ξερουμε αραγε να αγαπαμε με ανιδιοτελεια και χωρις να βαζουμε το" εγω"μας μπροστα απο τον αλλον?μπορουμε να τον αφηνουμε να αναπνεει και να τον ωθουμε να κανει πραγματα για τον εαυτο του,ακομα κι αν προκειται να τον χασουμε???ειναι πολυ δυσκολο και πρεπει να προσπαθουμε τουλαχιστον να μην γινομαστε πιεστικοι στον ανθρωπο μας με οποιο κοστος....πρεπει λοιπον να μαθουμε να Α Γ Α Π Α Μ Ε σωστα τον συνοδοιπορο μας και κυριως χωρις να περιμενουμε" ανταλαγματα"..αλλη μια μεγαλη λεξη που κρυβει μεσα της τοσες εννοιες.Δεν λεω πως ημουνα κακη μαθητρια στη ζωη μου και σιγουρα το μαθημα καθημερινα αλλαζε,αλλα μπορω να πω με σιγουρια οτι εμαθα παρα πολλα πραγματα και συνεχιζω να μαι μια ταπεινη μαθητρια της ζωης με οτι κοστος συνεπαγεται αυτο...Ζ Ω  και Μ Α Θ Α Ι Ν Ω καθημερινα να Α Γ Α Π Α Ω!!!και ευχομαι τουτη την ωρα πραγματικα οποιος-οποια διαβασει τουτες τις σκεψεις να βοηθηθει και να τραβηξει την ανηφορα της ζωης με τις ευκολες η τις δυσκολες στιγμες της...

Η αγεραστη αγαπη

Μια φορα περπατουσα σε καποιο παρκο μαζι μ ενα φιλο.Αν και στο διαβα μας συναντησαμε πολλα νεαρα ζευγαρια,ο φιλος μου δεν εκανε κανενα σχολιο,μεχρι που ειδε να καθεται σε καποιο παγκακι ενα ηλικιωμενο ζευγαρι που εδειχνε ερωτευμενο."Περιεργο",σχολιασε."Δεν ειναι καπως μεγαλοι για τετοιες γλυκες?" Μου φαινεται ενδιαφερον-και οσο μεγαλωνω,μαλλον φοβερο-το οτι θεωρουμε το ειδυλλιο αποκλειστικοτητα των νεων.Αυτο ειναι απορροια της εσφαλμενης αντιληψης οτι τα παθη ξεθυμενουν καθως γερναμε.Η ζωντανια και η γοητεια χανονται,και μαζι τους χανεται και η διαθεση για αγαπη και ρομαντικες ιστοριες....Βλακειες! Η αγαπη διαρκει οσο ανασαινουμε.Στην πραγματικοτητα,σε μεγαλυτερη ηλικια οι επιλογες μας μπορει να εχουν αυξηθει,αντικατοπτριζοντας τη συσσωρευμενη σοφια μιας ζωης.Τα αισθηματα μπορει να εχουν βαθυνει και να εχουν γινει πιο βελουδινα και πλουσια.Το να ειμαστε ερωτευμενοι ανεξαρτητως της ηλικιας μας σημαινει οτι εχουμε μαθει να κραταμε την αγαπη ζωντανη.Η παλια αγαπη,οπως το παλιο κρασι,γινεται πιο απολαυστικη,πιο αναζωογονητικη,πιο πολυτιμη,πιο μεθυστικη.Οι ωριμοι εραστες ας συγχωρησουν τους πολυ νεους,που δεν εχουν  ακομη κατανοησει πληρως το νοημα της αγαπης,κι ας συνεχισουν να απολαμβανουν το γλυκοπιοτο κρασι τους.....

"Το σημαντικο οταν γερνας ειναι οτι δεν χανεις ολες τις αλλες ηλικιες απ τις οποιες περασες..."
απο πο βιβλιο του LEO BUSCALIA (γεννημενοι να αγαπαμε)

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Ασπρο-μαυρο-πολυχρωμο.....

Σημερα βρεχει μα μεσα της υπαρχει λιακαδα,διαχυτη σε ολες τις ινες του κορμιου της...μια παλετα χρωματων η ψυχη της ,και θελει να πει σε ολον τον κοσμο πως τον αγαπαει...δεν ξερει γιατι αλλα απο το πρωι που ξυπνησε αυτη ηταν η διαθεση της.Ξεσηκωθηκε ολο της το ειναι μαζι της και υπευθυνη γι αυτο η βροχη που ποτιζει τα παντα γυρω της,απο τις τρινταφυλλιες του κηπου της ως τα ξεροκλαδα της ψυχουλας της.Ηπιε τον καφε της στη μεγαλη κουπα χουχουλιζοντας μεσ τις χνουδοτες παντουφλες της,εχοντας το σκυλο της αναμεσα στην αγκαλια της και στις κοκκινες μαξιλαρες.Ρουφηξε το τσιγαρο της και ανοιξε τον υπολογιστη....τα μνμ απανωτα και ηθελε να απαντησει σ ολα.Οπου κι αν απαντουσε συναντουσε τοιχους...ασπρους,μαυρους,χρωματιστους....τοιχους....

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Βρες τον δρομο σου.....

Οταν χαθεις με καποιον που περπατας μαζι,αν θελεις να τον ξαναβρεις,πρεπει να συνεχισεις να προχωρας στον ιδιο δρομο,ν ακολουθησειςπιστα ολες τις πινακιδες,γιατι υπαρχουν πινακιδες,αλλα επειδη ειναι κοκκινες,οι πιο πολλοι τις περνουν για απαγορευτικες.Συνεχιζοντας να προχωρας στον ιδιο δρομο,σιγουρα θα συναντησεις τον χαμενο συνοδοιπορο,γιατι ειναι ο δρομος της καρδιας και οποιος τον περπατησε,εστω και μια φορα,σιγουρα θα ψαξει να τον ξαναβρει.....

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

AΛΗΘΕΙΕΣ.......

  1.  Αληθειες-βουνα,για να μπορουμε να χτιζουμε τα σπιτια μας σε στερεη βαση.
  2. Αληθειες-ποταμια,για να μπορουμε να ξεδιψαμε και να ταξιδευουμε πανω τους ψαχνοντας νεους οριζοντες.
  3. Αληθειες-αστερια,για να μας χρησιμευουν ως οδηγοι,ακομα και στις πιο σκοτεινες μας νυχτες....                                                                    

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

O δρομος της καρδιας....

Μη βαδιζεις μπροστα μου,γιατι δεν θα μπορεσω να σε ακολουθησω.
                                                                                                                                                                               
Μη βαδιζεις πισω μου,γιατι μπορει να σε χασω.
Μη βαδιζεις απο κατω μου,γιατι μπορει να σε πατησω.
Μη βαδιζεις επανω μου,γιατι μπορει να με λιωσεις.
Βαδιζε διπλα μου,γιατι ειμαστε ισοι.
    "Ο δρομος ειναι πιο αποδοτικος αν τον κανεις με παρεα"

Σοφες κουβεντες...

"Προσεχε τι αντιλαμβανεσαι"ελεγε ενας σοφος...
ΑΝ ΟΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ "ΓΑΝΤΙ" ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΕ ΒΟΛΕΥΕΙ......

.....ΤΟΤΕ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ!!!

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Aκου την καρδια σου....

"Υπαρχουν καποιοι που περπατουν στο καστρο της ζωης τους προσπαθωντας να μην τους κοστισει τιποτα,και δεν μπορουν να το ευχαριστηθουν.Υπαρχουν αλλοι που βιαζονται τοσο να φτασουν νωρις,που χανουν τα παντα χωρις κι αυτοι να ευχαριστηθουν τιποτα.Καποιοι λιγοι μαθαινουν αυτο το μαθημα και παιρνουν τον χρονο τους για καθε διαδρομη.Ανακαλυπτουν και απολαμβανουν την καθε γωνια,το καθε βημα.Ξερουνπως δεν θα ειναι δωρεαν,αλλα καταλαβαινουν οτι το κοστος του να ζεις,αξιζει τον κοπο."
"Ασε τα πραγματα να συμβαινουν,το καθενα στον καιρο του,και μην προσπαθεις ποτε να σπρωξεις το ποταμι......."

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Αποστάγματα γραφών........

ΑΝΑΓΝΩΣΗ - ΒΙΒΛΙΩΝ

        Oι σουφι εδω και χιλιετιες ξερουν πως χανεται κανεις ψαχνοντας την εξοδο.....
Λενε πως ο Ναστρεντιν χτυπουσε στον ουρανο τις πορτες των φωτισμενων".Ποιος ειναι?"ρωτησαν απο μεσα."Εγω ειμαι"ειπε ο Ναστρεντιν."Ανοιξε μου"."Δεν εχει χωρο για σενα,φυγε."Ο Ναστρεντιν επεμεινε."Ποιος ειναι?"ξαναρωτησαν απο μεσα."Ειμαι εσυ"ειπε ο Ναστρεντιν."Ανοιξε μου". "Αν πραγματικα εισαι εγω,βρισκεσαι ηδη απο αυτη τη μερια και δεν χρειαζεται να σου ανοιξω.Φυγε!"Ο Ναστρεντιν χτυπησε για τριτη φορα."Ποιος ειναι?"ακουστηκε απο μεσα."Εμεις ειμαστε"ειπε ο Ναστρεντιν."Εσυ κι εγω.Ανοιξε.""Δεν υπαρχει χωρος για δυο.Φυγε!"Για τελευταια φορα ο Ναστρεντιν χτυπησε την πορτα."Ποιος ειναι?"ρωτησαν για αλλη μια φορα"Δεν ξερω"ειπε ο Ναστρεντιν.Και η πορτα ανοιξε.........
Απο το βιβλιο του ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ:Βασισου πανω μου